دل من خستهٔ یاریست بی تو

تنم در قید بیماریست بی تو

مرا گوییکه: بی من جان همی ده

کرا خود غیر ازین کاریست بی تو؟

ترا در سر دلازاریست بی من

مرا با خود دلازاریست بی تو

تو فخری میکنی بر من، چه حاجت؟

مرا از خویش خود عاریست بی تو

دلی را شاد پنداری تو، زنهار!

مپندار این که پنداریست بی تو

فضای هفت کشور بر دو چشمم

ز غم چون چاره دیواریست بی تو

هر آن گل کز گلستانی بر آید

به چشم اوحدی خاریست بی تو